مفهوم جداسازی لرزه‌ ای بسیار ساده است. جداگر لرزه ای معمولاً در ترازی بین سازه و پی (یا در مورد پل‌ها بین عرشه و پایه) نصب می‌شود و چون سختی افقی نسبتاً کمی دارد، سازه را از مولفه‌های افقی زمین‌ لرزه جدا می‌کند. این امر فرکانس طبیعی سازه را نسبت به فرکانس حالت جداسازی لرزه ای ‌نشده به میزان قابل‌ توجهی کاهش داده و آن را از محدوده تشدید، که معمولاً در فرکانس‌ های بالا رخ می‌دهد، دور می‌سازد.

به این طریق اولین مد ارتعاشی سازه‌ ی جداسازی شده تنها شامل تغییر شکل سامانه‌ ی جداگر لرزه ای می ‌شود و روسازه تقریباً به صورت صلب تغییر مکان می‌دهد. مدهای بالاتری که باعث ایجاد تغییر شکل در سازه می‌شود، بر مد اول ارتعاشی و حرکت زمین عمود می‌باشد. این مودهای بالاتر در حرکت مشارکت نمی‌کند، بنابراین انرژی بالای لرزه‌ ای در این فرکانس‌های بالا، به سازه منتقل نخواهد شد. در واقع هدف از جداسازی لرزه ‌ای جذب انرژی زلزله نیست (برخلاف میراگر ها یا مفاصل پلاستیک در سازه)، بلکه هدف تغییر مدهای ارتعاشی سازه و انحراف انرژی زلزله است.

در واقع مهمترین اثر جداسازی لرزه ای، افزایش دوره تناوب سازه ها از مقدار ۰/۱ تا ۱ ثانیه، که در آن امکان اعمال شتاب های بالا به سیستم وجود دارد، به بازه ۲ تا ۳ ثانیه است. علاوه بر این، به دلیل وجود مکانیزمی جهت افزایش میرایی در جداساز لرزه ای، مقادیر استهلاک انرژی بالاتری نیز حاصل می گردد. تقاضای تغییرمکانی افزایش یافته که ناشی از انتقال دوره ی تناوب می باشد نیز توسط تجهیزات جداساز لرزه ای تحمل شده که اجازه می دهد روسازه به صورت یک جسم صلب حرکت کند.